نوآوری یعنی خلاقیتی که کار می‌کند! همین تعریف ساده از نوآوری مبنای فکری ما در هفته‌نامه کارنگ است. اینجا به دنبال این هستیم که بتوانیم نوآوری را در بطن زندگی و کسب‌وکارها بیابیم. تلاش می‌کنیم هر فعالیتی که سبک زندگی و شیوه کار کردن ما را تغییر داده رصد کنیم و برای آنهایی که به دنبال فرصت‌های تازه هستند دریچه‌های نو را باز کنیم. بنابراین به دنبال کارهایی که صرف جذاب هستند و نه کاربردی نمی‌گردیم و به دنبال شوآف‌های مرسوم هم نیستیم. می‌خواهیم از آنهایی صحبت کنیم که با خلاقیت چیزی را تغییر داده‌اند و این تغییر به یک کسب‌وکار واقعی رسیده یا می‌تواند برسد. 

با این تعریف طبیعی است که از زاویه دید ما مهم‌ترین پرچم‌داران عرصه نوآوری در حال حاضر کسب‌وکارها هستند؛ هرچند که نوآوری محدود به کسب‌وکارها نیست. در تعریف نوآوری گشاده‌دست بوده‌ایم بنابراین در یافتن مصداق‌ها هم دست خودمان را نبسته‌ایم. نه فقط در صنایع «های‌تک» و تکنولوژی‌های مد روز، بلکه در صنایع سنتی هم در جست‌وجوی نوآوری هستیم؛ اتفاقا بخش سنتی برای ما مهم‌تر هم هست. 

این طور باب شده است که بسیاری نوآوری را هم‌زاد استارتاپ‌ها و کسب‌وکارهای مبتنی بر تکنولوژی می‌دانند. در حال حاضر تکنولوژی هم خلاصه شده است در فناوری‌ اطلاعات و ارتباطات. چه بخواهیم و چه نخواهیم فناوری اطلاعات و ارتباطات پیشروترین بخش فناوری‌های روز هستند. ولی ما مفهوم فناوری را وسیع‌تر از ICT  در نظر می‌گیریم و کسب‌وکارها و صنایعی که در آنها به دنبال نوآوری می‌گردیم را هم فراتر از کسب‌وکارهای مبتنی بر تکنولوژی و به اصطلاح «های‌تک» می‌دانیم.

نوآوری چیزی نیست که در یک واحد سازمانی خلاصه شود؛ نوآوری برآیند جمعی همه فعالیت‌هایی است که در یک کسب‌وکار انجام می‌شود. چه این کسب‌وکار‌ها شرکت‌هایی مانند توسن، فناپ، همکاران سیستم، اسنپ و دیجی‌کالا باشند؛ چه این کسب‌وکار‌ها شرکت‌هایی سنتی مانند مپنا، گلرنگ، کاله، میهن، فرش عظیم‌زاده و ده‌ها نام شناخته شده و ناشناخته باشد.

همان‌قدر که در کاله نوآوری را جست‌وجو می‌کنیم تلاش می‌کنیم در کسب‌وکارهای فناوری‌محوری مانند فناپ آن را بیابیم؛ به همین اندازه در کسب‌وکارهای کوچک و استارتاپی هم این رد را دنبال می‌کنیم. از نظر ما نوآوری چیزی است مانند ردپا؛ برخی کسب‌وکارها را که دنبال می‌کنی این رد را پیدا می‌کنی و این کسب‌وکارها دقیقا همان‌هایی هستند که زندگی ما را تغییر داده و می‌دهند. همان‌ اندازه که تحولی که توسن و فناپ در بانکداری خلق کردند مهم است؛ تحولی که کاله در پنیر ایجاد کرد هم مهم است. اگر جایی مانند کفش ملی دوباره بلند شده برای ما ارزش خبری دارد و اگر اگر جاهایی مانند ارج و کفش بلا از صفحه روزگار محو شده‌اند را هم بررسی می‌کنیم.

کارنگ جایی است که رد کارهای نوآورانه را دنبال می‌کنیم. امیدواریم بتوانیم این مسیر را بهتر از آن چیزی که در ذهن‌مان داریم ادامه دهیم. نیازی به گفتن نیست که بدون کمک شما این راه رفتنی نیست.

توضیح: یادداشتی که برای شماره اول هفته‌نامه کارنگ نوشتم.

با گسترش استریم آنلاین و تلویزیون‌های اینترنتی و گسترش شیوه‌های نوین تولید محتوا چه تغییراتی در تلویزیون رخ خواهد داد؟ نقش اتاق خبر در تلویزیون آینده چگونه است؟

رضا قربانی / کارشناس ارشد مدیریت رسانه و روزنامه‌نگار فناوری

اتاق خبر و شیوه تولید محتوا در رسانه‌ها در جهان نسبت به گذشته تغییر کرده است؛ در حال حاضر رسانه‌های پیشروی جهان با ترکیب فناوری و کانال‌های مختلف توزیع نوع جدیدی از فضای تولید و توزیع محتوا را خلق کرده‌اند که بر مبنای آن می‌توانیم بگوییم شاهد شکل‌گیری نسل جدیدی از روزنامه‌نگاری هستیم. در این رابطه باید دقت کرد که در روزنامه‌نگاری جدیدی که از آن صحبت می‌کنیم تمام فعالیت‌های رسانه‌ای مبتنی بر همان اصول اولیه روزنامه‌نگاری هستند؛ نباید دچار این خطا شد که صرفاً پوسته و رویه تغییر کرده است یا به عبارتی صرفا از ابزارهای جدید استفاده می شود؛ با این که تاکید کردیم اصول پایه روزنامه‌نگاری همان است که بود اما شیوه های تولید به کلی تغییر کرده و در سال‌های آینده در صورت همراه نشدن بدنه اصلی روزنامه‌نگاران با این تغییرات شاهد از دست رفتن فرصت‌ها خواهیم بود.

توضیح ضروری: این مطلب را سال گذشته برای ماهنامه مدیریت ارتباطات نوشتم و الان اینجا بازنشر می‌کنم.

نه رسانه میدان جنگ است و نه فعالان رسانه‌ای چریک‌های این جنگ نرم! رسانه رسانه است؛ ابزاری مانند صدها ابزار دنیای جدید. رسانه بخشی از دنیای جدید است و برخلاف تصور این دنیای جدید سابقه و تاریخ طولانی ندارد. مظاهر رسانه‌ای دنیای جدید چنان تازه هستند که اگر به دهه هفتاد بازگردیم و بگوییم تا ۲۰ سال بعد ابزارهای کوچکی می‌آید که به اندازه یک کف دست است و جایگزین کتاب و روزنامه و هفته‌نامه و ماهنامه و حتی تلویزیون و رادیو می‌شود کسی باور نمی‌کند.

چنین تصاویری در دهه ۷۰ در نشریه‌هایی که از جنس آینده بودند مثل دانستنیها و دانشمند منتشر می‌شد و چندان جدی گرفته نمی‌شد. همان زمان رسانه معادل روزنامه بود و روزنامه معادل کاغذ. متاسفانه هنوز هم همین طرز فکر ابزارگرایانه و تقلیل‌گرا را شاهد هستیم. هنوز هم بسیاری تصور می‌کنند روزنامه یعنی کاغذ.

در کتاب و فیلم هری پاتر روزنامه‌هایی توصیف شده بود که تصاویر آن مانند فیلم متحرک بودند. در زمان ساخته شدن اولین قسمت‌های این فیلم این تصاویر بیش از حد تخیلی بود؛ ولی امروز به لطف توسعه HTML5 و CSS3 شاهد وب‌سایت‌هایی هستیم که فیلم و گرافیک و تصویر و متن را در هم آمیخته‌اند و همه فرم‌های رسانه‌ای به خدمت ارائه محتوا آمده‌اند.

دوستانم در ماهنامه خوب مدیریت ارتباطات از من خواسته‌اند که دراین‌باره بنویسم که آیا فضای مجازی قانون‌پذیر است یا نه؟ مطابق معمول روزنامه‌نگاری در ایران وقت زیادی را صرف تنبلی و از زیر کار در رفتن کرده‌ام و در انتها بعد از پیگیری‌های فراوان دبیر تحریریه محترم ماهنامه به این نتیجه رسیدم که تنبلی بس است و باید کاری کرد. اجازه دهید بدون رودربایستی‌های معمول و مرسوم جامعه علمی ارتباطات در ایران همین اول کار حرف آخر را بزنم. در این سال‌ها روزنامه‌نگارانی مانند من، دانشجویان و با عرض پوزش اساتید بزرگوار بنا را بر تنبلی گذاشته‌اند و کاری نکردن. به همین دلیل سؤال‌های بی‌پاسخ فراوانی وجود دارد که جامعه علمی با روش علمی به سراغ آن‌ها نرفته است. وقتی صحبت از جامعه علمی می‌کنم طبیعی است که نظر به مجموع فعالیت‌ها دارم وگرنه در این سال‌ها تک‌وتوک فعالیت‌های جدی انجام شده که نمی‌توان از کنار آن‌ها به‌آسانی گذشت. آن چیزی که این میان اهمیت دارد این است که این تنبلی به‌زودی کار دسته همه ما خواهد داد؛ چون کار کمی کرده‌ایم و دانش کمی تولید کرده‌ایم و در آینده نزدیک روندها ما را با خودشان خواهند برد. امروز فضای رسانه‌ای ایران به‌شدت واکنشی شده و کمتر زمانی پیش می‌آید که فضای رسانه‌ای حرفه‌ای ایران منشأ تأثیر و جریان سازی باشد. امروز کسانی به کمک ابزارهای نوین ارتباطی توانسته‌اند تأثیرگذار باشند که ظرفیت‌های رسانه را نمی‌شناسند؛ اخلاق رسانه‌ای برایشان اهمیتی ندارد؛ مسئولیت اجتماعی ندارند و صرفاً به دنبال کلیک بیشتر و بیشتر و بیشتر هستند. برخی به این افراد می‌گویند اینفلوئنسر. تجارت کلیک هم این روزها در ایران مانند جهان به عرصه جذابی تبدیل‌شده و کسب‌وکارهای مختلفی در ایران رشدِ کرده‌اند که تخصصشان این است که کلیک‌های مردم در فضای مجازی را هدایت می‌کنند. رسانه‌های رسمی از صداوسیما گرفته تا روزنامه‌ها و نشریه‌های چاپی هم سراسیمه به دوروبرشان نگاه می‌کنند و تصویری از آینده ندارند. ادامه…

امروز ۱۶ مرداد ماه و به مناسبت روز خبرنگار (۱۷ مرداد ماه)، پژوهشکده پولی و بانکی پاداش مناسبی به خبرنگاران حوزه بانک داد. پژوهشکده پولی و بانکی که از نامش به نظر نمی‌آید کارش وب‌سایت خبری راه‌انداختن باشد، وب‌سایت خبری زده است و پا در عرصه‌ای گذاشته و به رقابت با کسانی پرداخته که تا دیروز قرار بود منبع خبری آنها باشد. ما به فال نیک می‌گیریم این دست‌اندازی فیل به زمین بازی خرگوش‌ها را و به همین مناسبت آن وب‌سایت رنگی‌رنگی را «بچهغول» می‌نامیم. ممکن است بگویند بنده چون هفت هشت سالی خون دل خورده‌ام پای شبکه راه پرداخت و در این سال‌ها یک یه ریالی هم از هیچ دولتی نگرفته‌ام و خوشحالم که چنین خطایی نکردم، ناراحتم که دولت پول بیت‌المال را این طوری حرام می‌کند. هر کسی فکر می‌کند که من ناراحتم کاملا درست فکر می‌کند. چون من در این سال‌ها به سختی خودم را سرپا نگه‌داشته‌ام که اخلاق حرفه‌ای را رعایت کنم و با انواع موانع کسب‌وکار مثل مالیات و بیمه و انواع قوانین دست‌‌وپاگیر مبارزه کرده‌ام که آخرسر چه بشود؟ یک نهاد دولتی، پول دولت، یعنی همان پولی که از مالیات گرفتن از من و امثال من به‌دست‌آمده را این گونه حرام کنند؟ اگر حداقل یک وب‌سایتک درست و حسابی می‌ساختند من با طیب خاطر دکانم را تعطیل می‌کردم، اما وقتی می‌بینم یک وب‌سایت رنگی‌رنگی ساختند باید سکوت کنم؟ ادامه…

۱. وقتی مدت زیادی به جایی سر نمی‌زنیم، اگر حواسمان نباشد، گردوخاک آنجا را می‌گیرد و مدام برگشت سخت‌تر و سخت‌تر می‌شود و ممکن است مثل معبدهایی که در دل جنگل‌های آمریکای جنوبی جاخوش کرده، یک وبلاگ هم بشود معبدی دورافتاده و فقط این خیال همراهش باشد که زمانی اینجا این همه کلبه احزان نبود و بروبیایی داشت! ادامه…

یکی از مهم‌ترین  فعالیت‌های روزنامه‌نگاران نوشتن خبر است. خبر پایه و اساس روزنامه‌نگاری است. هرچند برخی تمام عمر خبرنگار می‌مانند و روزنامه‌نگار نمی‌شوند، اما روزنامه‌نگاری که خبرنگار نباشد مانند مدیر بانکی است که هیچ‌گاه تحویل‌دار شعبه نبوده است. احتمالا مثال‌های نقضی می‌توان پیدا کرد که نشان دهد کسی هیچ‌‌وقت تحویل‌دار شعبه نبوده اما مدیر بانک لایقی هم هست و من هم چند نفری را می‌شناسم. پس احتمالا بشود با چراغ گشت و روزنامه‌نگاری یافت که هیچ‌وقت خبرنگار نبوده است. اما این یک قاعده عام است که خبر پایه و اساس روزنامه‌نگاری و رسانه‌نگاری است. البته به نظرم این روزها بسیاری از رسانه‌ها خبرزده شده‌اند و مردم را هم با خبر اشباع کرده‌اند. روزنامه‌نگاری در بهترین حالتش ارائه بسته‌های تحلیلی مرتبط با خبرهای روز است نه تکرار خبرهایی که در این دوره و زمانه از طریق فضای سایبر به خوبی قابل پیدا کردن است. ادامه…

در روزهای گذشته، برخی رسانه‌ها با انتشار مطالبی خلاف واقع باعث ایجاد سوتفاهم‌ درباره گروه رسانه‌ای شفق شده‌اند. این روزها  فیلمی با عنوان «من روحانی هستم» در فضای آنلاین منتشر شده و گفته می‌شود «گروه چند رسانه‌ای شفق» تهیه‌کننده این فیلم بوده است. به دلیل تشابه اسمی این تیم با «گروه رسانه‌ای شفق» برخی از رسانه‌ها گمراه شده و شرکت ما را تهیه‌کننده این فیلم معرفی کرده‌اند.

«گروه رسانه‌ای شفق» برند شرکتی با عنوان تامین محتوای شفق است که در زمینه خدمات بازاریابی، روابط عمومی، تبلیغات و برندینگ فعالیت می‌کند و هیچ گونه فعالیتی در زمینه تولید مستندهای سیاسی ندارد. هیچ یک از پرسنل این شرکت نیز همکاری در تولید مستند یاد شده نداشته مطالب خلاف واقع منتشر شده در برخی رسانه‌های تکذیب می‌گردد. در همین راستا از خبرنگاران و رسانه‌نگاران محترم خواهشمندیم به این موضوع توجه فرمایند و با انتشار اطلاعات غلط فعالیت یک شرکت خصوصی و مستقل از هر نهاد دولتی و غیر دولتی را دچار مشکل نکنند. بدیهی است که گروه رسانه‌ای شفق حق پی‌گیری و اعاده حیثیت را برای خود محفوظ می‌داند.

اصلاحیه روزنامه شرق

وب‌سایت گروه چند رسانه‌ای شفق (که ارتباطی به فعالیت ما ندارد)

خبر اشتباه تابناک درباره رییس هیات مدیره شرکت

http://shafaghmediagroup.ir/?p=218

این نوشته برگرفته از بخشی از پایان‌نامه کارشناسی ارشدم است و بعد از خواندن این نوشته علیرضا مجیدی (نه! فناوری نه مجرم است، نه منجی!) تشویق شدم که اینجا منتشر کنم.

در جامعه اطلاعاتی یا معرفتی امروز، اینترنت ابزاری قدرتمند برای خلق مدل‌های جدید کسب و کار و برگ برنده سازمان‌ها در فضای فشرده رقابتی است. جفری اشتیبل می‌گوید اینترنت بیش از یک سری شبکه‌های کامپیوتری به هم پیوسته است . او می‌گوید اینترنت تکرار مغز انسان در خارج از بدن آدمی است. سازمان‌ها تنها زمانی می‌توانند به مزیت رقابتی پایدار دست یابند که مشابهت مبانی، ساختارها و کارکردهای اینترنت با مغز انسان را درک کنند. مانوئل کستلز زمانی درباره اینترنت گفته بود که اینترنت در کلیت و اجزا مانند مغز انسان عمل می‌کند، اما شاید درست‌تر آن باشد که بگوئیم اینترنت یک مغز است، نه این که اینترنت مانند یک مغز است. این نکته تفاوت اینترنت و کامپیوتر است.

کامپیوتر تقلیدی از برخی کارکردهای مغز آدمی است و تلاش می‌کند شبیه مغز باشد، در حالی که اینترنت خود مغز است. چرا؟ چون اینترنت دارای روحی فراتر از خود است که بر فعالیت‌ها و رفتارهای خودش نظارت می‌کند، دقیقا مانند مغز که علاوه بر نظارت بر باقی بدن بر خودش هم نظارت دارد. مغز انسان گنگ است و این گنگی دلیل تیز و زیرک بودن آن هم هست. اینترنت برخلاف ابرکامپیوتر‌های قدرتمند دارای نقاط ضعفی مشابه مغز انسان است و البته به صورتی مشابه هم هوشمند است. بنابراین تفکر انسانی از طریق ساخت ابرکامپیوتر‌های قدرتمند محقق نخواهد شد؛ بلکه نتیجه یک رویکرد شبکه‌ای است که نقاط ضعف تفکر انسانی را هم تقلید کند. در این دیدگاه، هوش یک پدیده تظاهری است که برای هوشمند بودن باید تظاهر به هوشمندی کرد؛ این تظاهر در همه ابعاد حتی در ضعف‌ها هم دیده شود. ادامه…

چه کسانی در شبکه‌ها و رسانه‌های اجتماعی شکست می‌خورند؟ پاسخ این است: کسانی که شبیه اورسن ولز هستند. برای این که بدانیم چه کسانی شبیه اورسن ولز هستند باید داستان کوتاهی تعریف کنم. مدت اندکی با یکی از مدیران ارشد رسانه‌ای این کشور کار می‌کردم که گردش روزگار باعث شده بود به ناحق از جایگاه بالایی که داشت پایین کشیده شود و تا زمانی که من می‌‌دانم نتوانسته بود دوباره به جایگاهی که شایسته‌اش بود برگردد. در مدت اندکی که با او بودم خاطرات هفده هجده ساله‌اش را مدام مرور می‌کرد. حتی با آب و تاب فراوان از اولین فعالیت‌هایش می‌گفت. از این که کارهایی که در زمان دانشجویی انجام داده را برای اساتید روزنامه‌نگاری برده و آنها تعجب کرده بودند که چگونه یک بچه این کارها را انجام داده است.

شما هم ممکن است مانند من چنین افرادی را دیده باشید. کسانی که به موفقیت‌هایی رسیده‌اند و مدام آن موفقیت‌ها را مرور می‌کنند. خب واقعیت این است که احتمالا شما هم قبول دارید این موفقیت‌ها مانند دیواری می‌مانند که افراد را پشت خودش نگه می‌دارد و اجازه رشد و توسعه به آنها نمی‌دهد. این موضوع شاید به دلیل تصوری که خودشان از خودشان پیدا کرده‌اند باشد و شاید هم به دلیل تصوری که دیگران از آنها دارند. معروف‌ترین شخصی که چنین مسیری را، حداقل در سینما، طی کرد اورسن ولز است. کسی که در اولین فیلمش یعنی همشهری کین یک شاهکار آفرید و در ادامه مسیر نسبتا طولانی فعالیتش هرگز نتوانست به گرد پای این اثر هم برسد. هر چند چند تایی فیلم قابل توجه، مانند بانویی از شانگهای را ساخت اما هرگز نتوانست بخش کوچکی از موفقیت همشهری کین را هم تکرار کند. ادامه…

چند روز پیش سمیناری برگزار شد که دکتر شکرخواه و دکتر نمک‌دوست درباره اتاق خبر نوین صحبت کردند. متن را از وبلاگ جواد افتاده (bit.ly/18ucpQN) ببینید. صدا را هم از اینجا بشنوید. فقط یکی دو دقیقه اول هوا ضبط شده و خواهش می‌کنم بزنید جلو.

خبری که در ادامه آمده خبر مهمی است. البته اگر طعم واقعیت بگیرد.

مدیرعامل شرکت سروش رسانه از راه‌اندازی سرویس IP مدیا و عرضه این خدمات در فاز نخست به ۱۵۰ هزار نفر از دهه فجر امسال خبر داد و گفت: تا پایان امسال تلویزیون اینترنتی در تهران و ۶ شهر بزرگ کشور فعال می‌شود. ادامه…

قاعده تصادف فیلمی است پر از جزئیات و همین طور پرداخت فوق‌العاده دقیق این جزئیات که درک پیام نهفته در لایه‌های پنهان آن کمی رسوب و جاافتادن ایده‌های فیلم در ذهن را می‌طلبد. در مواجهه معصومانه و بدون سپر با این فیلم، این دریافت حاصل می‌شود که با فیلمسازی طرفیم که با هوشمندی به شناخت جامعه‌اش پرداخته و هوشمندانه هم آن را نقد کرده است، اما با آن دشمنی نمی‌کند. این یک فیلم هنری است و نه یک فیلم ادا و اطواری، این فیلمی است با یک دوربین روی دست هنرمندانه، خلاق و بازیگوش و البته در خدمت قصه‌ای معمولی و با یک صدابرداری فوق‌العاده.

تقدیم به همه پدر و مادرهای ایرانی

برای درک این فیلم باید از اولین کلمه‌های آن شروع کرد: تقدیم به همه پدرها و مادرهای ایرانی. این فیلمی است تقدیم به ستون‌های خانواده. این فیلمی است ستایش‌گونه و در مدح خانواده. فیلمی که از دنیایی می‌گوید که این روزها از آن دوریم، اما فیلم خواسته که یادمان نرود که ارزش‌ها را باید درخانواده جست و جو کنیم. اهمیت این جمله فیلم را اولین بار در هیاهوی جشنواره متوجه نشدم. بعدا که در روزهای آرام تعطیلات عید به همراه ۵ نفر دیگر در یکی از سالن‌های پردیس ملت فیلم را دوباره دیدم، این کلید رمز فیلم را دریافتم. یادم افتاد که بهزادی وقتی جایزه‌اش را هم گرفت، آن را به پدر و مادرش تقدیم کرد. این یعنی آب پاکی روی دست همه‌ی کسانی که این فیلم را متعلق به جوان‌ها می‌دانند. این فیلم بیش‌تر از آن که برای جوان‌ها باشد، برای خانواده‌ها و خصوصا پدرها و مادرهاست. چه اهمیتی دارد که فیلم درباره چه کسانی است. فیلم از گودالی می‌گوید که هر روز عمیق‌تر می‌شود. گودالی که بین آدم‌های این شهر افتاده و به نظر می‌رسد که اگر راه رهایی هم وجود داشته باشد، به آسانی در دسترس ما نیست.

تلاش برای عدم درک متقابل یا عدم تلاش برای درک متقابل

کلمه‌ها و ترکیب‌هایی مانند فیلم نسل چهارم تخفیف این فیلم در حد یک فیلم نوجوانانه است که آن را کوچک‌ می‌کند. بهنام بهزادی هر چقدر که در حضور قبلی‌اش در جشنواره فجر دیده نشد این بار به حق دیده شد و این فیلم او جزو ۵ فیلم باکیفیت جشنواره بود. برخی این فیلم را با درباره الی اصغر فرهادی مقایسه می‌کنند و حتی بعضی آن را کپی از فیلم درباره الی می‌دانند. من این طور فکر نمی‌کنم. هر چند در میزانسن‌ها و پلان سکانس‌ها و فیلمبرداری و یا حتی ایده مشابه گم شدن یکی از شخصیت‌های فیلم تفاوت زیادی بین این دو فیلم وجود دارد اما رد تفاوت نگاه در بررسی مشکلات جامعه در این دو فیلم به خوبی مشخص است. اگر اصغر فرهادی بر روی دروغ و دو رویی و رذایل اخلاقی دست می‌گذارد در فیلم قاعده تصادف بر عدم درک متقابل دست گذاشته می‌شود. اگر ترکیب‌های گنگی مانند نسل چهارم فیلم را تخفیف می‌دهند به همین دلیل است که فیلم در واقع به مشکلات نسل جوان نپرداخته است. بلکه فیلم تلاش کرده عدم درک متقابل را بررسی کند. این عدم درک متقابل را در بخش‌های مختلف جامعه مشاهده می کنیم. در دو قطبی‌ها و چندقطبی‌های فراوانی که در جامعه ایجاد شده و ما را از هم دور دورتر کرده است. بچه حزب‌الهی و بچه روشنفکر و بچه بسیجی و بچه انجمنی و شهرستانی و تهرانی و … ما را از هم دور و دورتر کرده است. این چیزی است که فیلم حول آن شکل گرفته است. این فیلم همان قدر درباره تئاتر نیست که درباره جوان‌ها نیست. فیلم متعلق به کسانی است که دغدغه ارتباط دارند. نمونه مورد بررسی فیلم هم ارتباط بچه‌ها با پدر و مادرهاست. در سکانس آخر فیلم و تصمیمی که بچه‌ها می‌گیرند برخلاف برخی گفته‌ها که این یک قیام است و فریاد نسل جدید، نمایش این است که همان قدر که پدرها و مادرها سعی کردند بچه‌ها را نفهمند بچه‌ها هم سعی کردند آنها را نفهمند. این عدم تلاش برای درک متقابل موضوع محوری فیلم است. شیوه روایی فیلم و نزدیک بودنش به تئاتر فقی برای نزدیک شدن به نسل جوان است ولی فیلمساز سمت خانواده و پدر نشسته است.

این جوان‌هایی که نفس می‌کشند

عدم درک متقابل که ریشه در مسائل گوناگون آموزشی در کشور ما دارد خودش ریشه بیشتر مشکلات ماست. از رانندگی در خیابان تا زیرآب‌زنی‌های گوناگون در محیط‌های اداری گرفته تا ارتباطات ناقص خانوادگی. هر چقدر اصغر فرهادی در تحلیل روزگار ما با نگاه واقع‌گرای خود تلخی محتوم مسیرمان را بیان می‌کند، بهنام بهزادی سعی کرده پا از نمایش صرف دغدغه‌های یک پدر فراتر بگذارد و حداقل خودش در فیلم تلاش کند به آن سو نزدیک‌تر شود. برخلاف تصور برخی که نسل جدید را سطحی و اهل بزن و بکوب معرفی می‌کنند، جوان‌های ما عمیق و البته متفاوت هستند که این نوید جامعه بهتری را می‌دهد. جامعه‌ای که این جوانان خواهند ساخت، ابعاد مختلفی دارد که درک آن نیاز به درک دنیای این جوانان دارد. باید توجه داشت که عدم درک متقابل بیشتر از آن که به ضرر جوان‌ها باشد، به ضرر خانواده‌ها و مخصوصا پدر و مادرهاست. وگرنه جوانان که راه خودشان را می‌روند و زندانی‌ها زندانبان‌های خوبی می‌شوند.

تلاش برای درک متقابل

هادی نیلی استاد اقتصاد شریف، در گفت و گویی با روزنامه دنیای اقتصاد سه‌شنبه ۲۰ فروردین جمله جالب توجهی گفته است که در درک فیلم قاعده تصادف کمک بسیار زیادی به ما می‌کند:

رویکرد تخیلی مربوط به کسانی می‌شود که بدون تجربه کار اجرایی و با ذهنیات  خود راجع به سیاست‌گذاری صحبت می‌کنند. من می‌گویم که چرا تکنوازی و بداهه‌سرایی در میان اقتصاددانان ما اینقدر زیاد است. عمر این نسل در حال تمام شدن است. خیلی بد است که بعدها در مورد ما قضاوت کنند و بگویند این نسل نتوانستند با هم وارد گفت و گو شوند و به نقطه مشترکی برسند.  نسل جوان امروز راه خودش را انتخاب می‌کند و منتظر ما نمی‌ماند.

حوض نقاشی آخرین ساخته مازیار میری که ردپای تهیه‌کننده‌اش یعنی منوچهر محمدی هم به خوبی در آن مشخص است، فیلم به غایت دوست داشتنی است. فیلمی در ستایش زندگی آرام در این دنیای ناآرام. فیلم را اولین بار در جشنواره دیدم و بعد از آن هم چند بار دیگر در سینما دیدم. فیلم و فروش امیدوارکننده‌اش علاوه بر اثبات انتخاب‌های درست حوزه هنری در مسیر فیلم‌سازی که در پیش گرفته است، نشان از نگاه جدیدی دارد که سینمای ایران سال‌ها بود محتاج آن بود. همیشه این تصور را داشتم که فیلم‌هایی مانند جدایی و کارگردان‌هایی مانند اصغر فرهادی باید در سینمای ایران آزادانه کار کنند و نگاه انتقادی خود را بیان کنند. اما به همان اندازه باید فیلم‌ساز‌هایی داشته باشیم که روی پای خودشان بایستند و فیلم‌های امیدوارانه بسازند. فیلم‌هایی که شور زندگی به انسان‌ها بدهد. هر چند با یک گل بهار نمی‌شود، اما حوض نقاشی به عنوان سرنخ ماجراهای جدیدی که در سینمای ایران رقم می‌خورد، اثری قابل قبول و البته دوست داشتنی است. گفتم حوض نقاشی فیلم دوست داشتنی است. در ادامه نگاهی می‌کنم به چند تایی از این دلایل دوست داشتنی بودن فیلم.

• یک قصه ساده و البته گیرا

قصه صاف و ساده ولی بزرگ این فیلم به خوبی پرداخت شده است و یکی از دلایلی است که مخاطب را با خودش همراه می‌کند. اگر شما کوزه‌گری کرده باشید به خوبی می‌دانید که گل کوزه وقتی بر روی چرخ گردان می‌چرخد با فشاری، کمی بیشتر از آن چیزی که لازم است، وا می‌رود و گل از هم می‌پاشد. این فشار اضافی بلایی است که بر سر بیشتر فیلم‌هایی که قصه‌ایی مانند حوض نقاشی را روایت می‌کنند می‌آید. در بیشتر این فیلم‌ها یک فشار اضافی وجود دارد که کل فیلم را متلاشی می‌کند و به وادی معناگرایی‌نمایی می‌اندازد. اما در حوض نقاشی این اتفاق نمی‌افتد و این بیشتر از هر چیز، مدیون همکاری درست پدر و پسروار، منوچهر محمدی تهیه‌کننده و مازیار میری کارگردان این فیلم است. برخلاف گفته چند نفر از آدم بزرگ‌های سینما و البته تلویزیون ایران، گروه ساخت این فیلم از چند ماه قبل از شروع تولید فیلم، به محل نگهداری بیمارانی رفتند که دو نمونه آنها را در فیلم می‌بینیم. به همین دلیل فیلم و فضای کلی آن به خوبی از پس قصه ساده اش بر آمده و توانسته قصه‌ای باورپذیر نقل کند که همراه‌کننده است. ادامه…

آن بخشی که آقای مجری قصه‌های عامیانه را برا ی بچه‌ها می‌خواند و هر کدام از آنها ایرادات جدی به قصه می‌گیرند افشره و «فل‌ و سفه» کل این مجموعه است.این که دوران روایت‌های قدیمی به پایان رسیده است. دوران کدو قلقله زن و خاله سوسکه مدت‌هاست که تمام شده است.

در روزهای عید فرصتی دست داد چندباری با برادر ششم ابتدایی‌ام چند دست «پرو اوولوشن سوکر» بازی کردم و هر بار با اختلاف هفت هشت گل به او باختم. یادم می‌آید زمانی که اندازه او بودم به سیب‌زمینی می‌گفتم دیب‌دمینی و روزی ۱۰ دقیقه بازی با آتاری آن هم در کلوپ محل لابلای بوی عرق بچه‌ها، نشسته روی نیمکت چوبی آرزویی بود برایم. اما این روزها همه چیز و البته همه کس تغییر فراوانی کرده‌اند. اگر زمانی بود که آشنایی ما با مظاهر دنیای مدرن بسیار طول می‌کشید و همه چیز سر صبر و حوصله و با آرامش انجام می‌شد این روزها دیگر فرصت ایستادن و نگاه کردن نیست. همه چیز در حال شدن است و کسانی که رویکرد حاشیه‌نشینی را برای خود انتخاب کرده‌اند نهایتا خود را از این شدن کنار کشانده‌اند. شدنی که افشره زندگی در این فضای جدید است. شدنی که اطراف ما را احاطه کرده است. شدنی که اگر درست درک نشود همه ما را از آن چیزی که می‌خواهیم دور و دورتر می‌کنیم.

زندگی به سبک سالم و بهداشتی و تمیز و مرتب و ترویج این نگاه با روش‌های قدیمی و روایت‌های تاریخ مصرف گذشته امکان ندارد. این که سریال کلاه قرمزی در جذب مخاطب این چنین موفق عمل می‌کند به این دلیل است که عوامل این مجموعه تلاش کردند روایتی متفاوت و البته مناسب و متناسب با زندگی امروز انتخاب کنند. هنر سازندگان این مجموعه هم این بوده که خودشان اسیر این سرعت و به هم‌ریختگی نشدند و تلاش نکردند با استفاده‌ی ادا و اطواری از مظاهر دنیای مدرن خودشان را همگام با تغییر نشان دهند. این محصول کسانی است که مردم‌شان را دوست دارند. کلاه‌ قرمزی افشره کسانی است که با سونیت به جامعه و مردمش نگاه نمی‌کنند.

کلاه قرمزی از گنجینه‌های صدا و سیمای ایران است. این صدا و سیما گنجینه کم ندارد، اما سازوکاری که از گنج‌ها نگهداری کند ندارد. به همین دلیل هم شاهد خودنمایی هرچندوقت یک بار این سریال در سینما هستیم و فیلم‌هایی که توسط عوامل این مجموعه ساخته می‌شوند به پرفروش‌ترین فیلم‌هایی سینمایی ایران تبدیل شده‌اند و کسی نمی‌گوید که این دستاوردی است برای صدا و سیما. پرفروش‌ترین فیلم‌های سینمای ایران از دل همین صدا و سیما بیرون آمده‌ و صدا و سیما کم‌ترین نصیب را از این افتخار برده است. صدا و سیما باید قدر جواهرهایش را بیشتر بداند.

 این روزها تحلیل‌های فراوانی در رسانه‌ها درباره موفقیت سریال پایتخت ۲ منتشر می‌شود. ظاهرا طبق آمارها سریال پایتخت ۲ که در روزهای نوروز امسال از صدا و سیما پخش شده مورد توجه مردم قرار گرفته و جزو معدود برنامه‌هایی بوده که مردم آن را دنبال می‌کردند.درباره این سریال و دلایل موفقیت آن تحلیل‌های فراوانی منتشر شده و خواهد شد. احتمالا در روزها آینده شاهد تقدیر از عوامل سریال هم خواهیم بود. ادامه…

روزهای گذشته هم‌وطنان ما در مازندران گرفتار سیل شدند. این موضوع در روزنامه‌های دیروز صبح انعکاس وسیعی داشت و بسیاری از روزنامه‌های ما آن را درصفحه اول خود کار کردند. اما از حدود ۵۰ روزنامه‌ای که هر روز صبح در دکه‌ها می‌توان دید هشت تای آنها یک عکس را به عنوان عکس صفحه اول خود انتخاب کرده بودند. ابتدا صفحه اول روزنامه‌های دیروز صبح را با هم ببینیم و بعد چند سوال.

اول از همه این را هم بگویم که مخاطب این نوشته پیش از هر کسی خودم هستم. حالا سوال‌ها:

۱. ما روزنامه‌نگارهای تنبل از این که ۸ روزنامه یک عکس را در صفحه اول کار کردند چه حسی باید داشته باشیم؟

۲. تصور می‌کردم این سوال دیگر قدیمی شده باشد، اما به نظر می‌رسد هنوز تازه است. عکس در روزنامه‌نگاری ما چقدر مهم است؟

۳. خبرنگاران و روزنامه‌نگاران و رسانه‌نگاران و عکاسان محلی در این فاجعه کجا بودند؟

۴. این که روزنامه‌های ما یک عکس را برای صفحه اول انتخاب می‌کنند چه معنی دارد: یکی شدن سلیقه‌ها و استانداردها یا هدایت از یک مرکز یکسان؟

۵. هدف ما روزنامه‌نگارهای تنبل پشت میزنشین از انعکاس رویدادها و وقایع چیست؟

خبر مهم‌ترین محصول رسانه‌هاست. رسانه بی‌خبر مانند زنبور بی‌عسل است. تولید خبر اصولی دارد که ساده است. با این حال در بیشتر مواقع در طول کار فراموش می‌شود. کسانی که فقط اصول را بلدند و کار خبری نکردند این اصول را وحی منزل می‌دانند. آن کسانی که کار خبر کردند و کاری با این اصول ندارند این اصول را حرف مفت می‌پندارند که به درد کتاب‌ها می‌خورند و بس. واقعیت این است که این اصول هم مهم هستند و هم نیستند. مهم هستند چون هنوز هم خبر روی همین اصول ساخته می‌شود. مهم نیستند چون کسانی که کار می‌کنند بعد از مدتی اصول خودشان را می‌یابند.

مخلص کلام این که این اصول را باید آموخت و در طول کار و کاملا هوشمندانه آن‌ها را زیرپا گذاشت و طرحی نو در انداخت.

در ادامه یک جزوه جمع و جور و یک فایل ارائه در زمینه خبر را می‌توانید دانلود کنید.

خبر چیست؟

ارائه خبر چیست؟

از فردا نمایشگاه رسانه‌های دیجیتال شروع می‌شود و تا ۱۰ روز ایران در حال و هوای رسانه‌های دیجیتال خواهد بود. امسال هم‌زمان با برگزاری این نمایشگاه دو کارگاه خواهم داشت. با دوستانم در نشستی تخصصی در مورد صنعت نشر حضور پیدا می‌کنم. هم‌چنین فصلنامه علمی تحلیلی کتاب مهر هم منتشر خواهد شد. پرونده ویژه ما درباره رسانه‌های دیجیتال هم پیش از این در ماه‌نامه مدیریت ارتباطات منتشر شده بود. اما جزئیات بیشتر:

کارگاه آموزشی سازمان ۲.۰: دوشنبه آینده (۱۷ مهر ماه)، کارگاه سازمان ۲.۰ در نمایشگاه برگزار می‌کنم. در این کارگاه‌ دو ساعته در مورد مفاهیم و اصول اولیه سازمان ۲.۰ خواهم گفت. برای این کارگاه مطالب جدیدی نسبت به گذشته آماده کرده‌ام. با کمک رسول، برادرم، یک متن کاربردی از aiim را برای اولین بار به فارسی ترجمه کردیم. در این کارگاه نقشه راه ایجاد سازمان ۲.۰ را شرح خواهم داد.

جزئیات بیشتری در مورد این کارگاه را می‌توانید از اینجا ببینید.

برای ثبت‌نام هم می‌توانید اینجا را مشاهده کنید.

کارگاه آموزشی استفاده از ابزارهای چند رسانه ای در تولید محتوای خبری: این کارگاه در دو روز شنبه و یکشنبه آینده برگزار می‌شود. در این کارگاه از مفاهیم جدید روزنامه‌نگاری خواهم گفت. چیزی که علی قنواتی تحت عنوان روزنامه‌نگاری سبک جامع از آن یاد کرده. چیزی که من دوست دارم بگویم رسانه‌نگاری سبک جامع. مخاطبان این کارگاه با اصول اساسی تولید محتوای چند رسانه‌ای خبری آشنا خواهند شد.

جزئیات بیشتری در مورد این کارگاه را به زودی در مدیر رسانه منتشر می‌کنم.

برای ثبت‌نام هم می‌توانید اینجا را مشاهده کنید.

نشست تخصصی بررسی فرصت‌ها و چالش‌های نشر دیجیتال در ایران:  اساتید و کارشناسان و فعالان این حوزه جهت بررسی و عارضه یابی معضلات و فرصت‌های تولید کتاب و محتوای دیجیتال در کشور در این نشست حضور دارند. چهارشنبه آینده ( ۱۹ مهرماه ۱۳۹۱ ساعت ۷ تا ۹ عصر در محل برگزاری نشست‌ها در همایش بین‌المللی رسانه‌های دیجیتال خواهد بود. تا جایی که من می‌دانم دوستان من در نشر سوره مهر برای این نشست خیلی کار کرده‌اند و مطمئنا اتفاق خوبی خواهد بود.

 

انتشار فصلنامه کتاب سوره مهر: این شماره این فصلنامه به صنعت نشر دیجیتال اختصاص دارد. چند مقاله خواندنی در این شماره هست که بسیار جذاب و هیجان انگیز است. در این شماره به همراه دوستانم سعی کردیم ابعاد مختلف صنعت نشر دیجیتال را بررسی کنیم. خودم هم موضوع مورد علاقه‌ام یعنی مدل‌های کسب و کار جدید را کار کرده‌ام. فاطمه پورمعصوم، مینا والی، منصوره عزت‌زاده، رسول قربانی و … همکاران من در این شماره از فصلنامه بودند.

فهرست مطالب این فصلنامه را از اینجا دانلود کنید.

انتشار پرونده رسانه‌های دیجیتال در مدیریت ارتباطات:

در شماره آخر مدیریت ارتباطات با دوستانم رسانه‌های دیجیتال در ایران را بررسی کردیم.

مطالبی که در این پرونده منتشر شده است:

چگونه منطق دنیای رسانه‌های دیجتیال را درک کنیم؟ نوشته رضا قربانی،

بررسی الگوی کارآفرینی در رسانه‌های دیجیتال، رسانه دیجیتال باید پول خودش را در بیاورد نوشته مینا والی،

نگاهی به مدل کسب‌وکار ۲ سایت خبری برتر ایران از نظر الکسا، چه چیزی سایت‌های خبری ایرانی را متفاوت می‌کند؟ نوشته مریم بورقانی فراهانی،

وب‌لیبرتی‌ها (آدم معروف‌های اینترنت) چه کسانی هستند و چه ویژگی‌هایی دارند؟ و آیا اینترنت ملی ایران می‌تواند تحولی بزرگ در فضای رسانه‌های دیجیتال ایجاد کند؟ نوشته مریم فراهانی،

کارآفرینی در رسانه‌های دیجیتال؛ فرصت‌ها و چالش‌های پیش‌رو در کشور، آیا کارآفرینی در رسانه‌های دیجیتال ایران امکان‌پذیر است؟ چگونه؟ نوشته سید محمد مقیمی و عباس نیک نژاد،

آیا رسانه‌های دیجیتال آینده روزنامه‌ها را تغییر می‌دهند؟ نگاهی به The Daily ، چه کسی پادشاه دنیای قشنگ نو می‌شود؟ و آیا سی‌دی عمو پورنگ هم یک رسانه دیجیتال است؟ نوشته فاطمه پورمعصوم،

تلویزیون یا اینترنت؛ رقابت بر سر اول بودن، برگ برنده همچنان در دست تلویزیون است نوشته قاسم سرافرازی

و بررسی عوامل موفقیت وب‌سایت ورزش۳، ورزش۳؛ طوفان فضای مجازی نوشته محمدجواد هنرمندساری

در روزهای آینده این مطالب در کافه مدیا هم بازنشر خواهند شد.

پرداخت الکترونیک:

Media

به نظر می‌رسد این روزها رسانه‌ها برای ما مهم‌تر از آن چیزی شده‌اند که باید باشند. انتظار ما از رسانه‌ها بیشتر از یک رسانه است. حتی گاهی پیام رسانه‌ها بسیار مهم‌تر از آن چیزی می‌شود که هست. نمونه این برخورد را می‌توان در جریان‌های از نقد فیلم این روزها در ایران مشاهده کرد. این روزها بسیاری از منتقدان فیلم‌ها بدون توجه به فیلم به عنوان یک رسانه، یک هنر، یک کانال ارتباطی یا هر چیز دیگر و با استناد به یکی دو جمله در فیلم‌ها در مورد آن‌ها قضاوت می‌کنند. این قضاوت‌ها هم معمولا نمادشناختی (البته بدون رعایت اصول اولیه و ابتدایی آن و بسیار من‌درآوردی) است. در نتیجه فیلم دیگر مهم نیست که چگونه ساخته شده. چطور ساخته شده. چقدر سینمایی ساخته شده. مهم این می‌شود که این فیلم نمادی از فلان امر مگو می‌شود و در نتیجه مجوزهای ذهنی برای حرکت‌هایی فراتر از تعامل با یک فیلم صادر می‌شود. متاسفانه این امر زمانی اتفاق می‌افتد که رسانه‌ها مهم‌تر از آن چیزی که هستند، دیده بشوند. اتفاقی که به نظر می‌افتد برای ما افتاده است. چند نمونه را بررسی کنیم.

داستان کاریکاتور روزنامه شرق و تعطیلی این روزنامه و عکس‌العمل‌ها. گفته می‌شود هادی حیدری در طرحی که روز سه‌شنبه در صفحه آخر روزنامه شرق منتشر شده قصد داشته به رزمندگان دفاع مقدس توهین کند. کاری به این ندارم که کارتونیست شرق شیطنت کرده یا نه. کاری به این ندارم که تصویر کارتون شرق چه چیزی را تداعی می‌کند. به هیچ کدام کاری ندارم. سوال من این جاست که یک کاغذپاره به نام روزنامه این همه ارزش توجه دارد؟ اگر ندارد که هیچ. اگر دارد لطفا یکی به من بگوید چرا به جز دنیای اقتصاد فروش باقی روزنامه‌های اقتصادی ایران به ۱۰۰۰ نسخه هم نمی‌رسد؟ آیا روزنامه‌ها برای این نیستند که خوانده شوند؟ اگر قرار است خوانده شوند آیا نباید خریده شوند؟ آیا فیلم‌های سینمایی خیلی مهم‌اند؟ اگر نه که هیچ. اگر هستند یکی به من بگوید پس چرا فروش فیلم‌های سینمایی در ایران و آمار مخاطب چنین فاجعه‌بار است؟ پس این فیلم‌ها را کجا می‌بینند و در مورد آنها حکم‌های ذهنی صادر می‌کنند؟

داستان آقای احمدی‌نژاد و روزنامه‌نگار بی‌بی‌سی. گفته می‌شود خبرنگار بی‌بی‌سی از احمدی نژاد در مورد تعداد فراوان همراهان او پرسیده و احمدی‌نژاد هم در جواب گفته […] خوردند این حرف را می‌زنند. البته بعدا مشخص شد چنین نبوده و احمدی‌نژاد در پاسخ گفته اوه اوه! واقعا یکی نیست بپرسد مرد حسابی، آقای روزنامه‌نگار محترم، مردم را چی گیر آوردی که همه را این چنین گذاشتی سر کار؟ تو فکر کردی کی هستی که از رئیس‌جمهور یک مملکت وسط راه سوال پرسیدی و بعد طرف چنان به تو بگوید که انگار یک فحش رکیک داده است. یعنی جوری هم ادا و اطوار در می‌آورند بندگان خدا گویی نمی‌دانند فحش چیست! حالا خبرنگار محترم خواسته ما را بگذارد سر کار، آیا ما هم باید برویم سر کار؟ ما چرا می‌رویم سر کار؟

داستان یه حبه قند و معرفی برای اسکار و تحریم اسکار. ابتدا فیلم یه حبه قند برای اسکار معرفی شد. بعد شمقدری پیشنهاد کرد امسال اسکار را تحریم کنیم. در ادامه حسینی وزیر ارشاد هم گفت امسال اسکار بی‌اسکار. اسکار اگر مهم است که هیچ. اگر مهم نیست چرا این همه سر و صدا. اگر اسکار رویداد مهمی است این چه حکایتی است که ما باید از رویدادهای مهم کناره بگیریم. اگر نیست که این همه سر و صدا برای چیست؟ ما داریم چه بلایی سر خودمان می‌آوریم؟ چرا تصور می‌کنیم اگر اسکار را تحریم کنیم دیگر ماشین فیلم‌سازی آمریکا فلج می‌شود؟

داستان درخواست‌های مردمی و فیلترینگ مردمی گوگل. در مورد این حرکت خودجوش توضیح بیشتری نمی‌دهم.

داستان ۳۰۰. چند سال پیش فیلمی مزخرف از نظر سینمایی ساخته شد که گفته شد فیلمی ضد ایرانی است. جنبش‌های فراوانی آن زمان علیه فیلم در ایران شکل گرفت. قرار است قسمت دوم این فیلم ساخته شود. همین چند سال پیش بود که در خیابان‌های انقلاب مردم سر و دست می‌شکستند تا فیلم ضد ایرانی ۳۰۰ را تهیه و تماشا کنند. راستی چرا این قدر به ما توهین می‌کنند؟ آیا ما عصبانی هستیم و هر چیزی را به نشانه توهین می‌گیریم؟ آیا ما در جایگاهی هستیم که دنیا به مرحله توهین به ما رسیده است؟ آیا این پیش‌درآمد جنگ دنیا با ماست.

به نظر می‌رسد جنگ اصلی در درون ماست. در درون هر یک از ما تناقض‌های فراوانی نهفته است که خودش را این طوری نشان می‌دهد. این روزها رسانه‌ها مهم‌تر از آن چیزی می‌شوند که هستند. رسانه نهایت نهایت چیزی است مثل کاغذ توالت. باور بفرمایید رسانه یک کالای مصرفی است. مثل هر کالای دیگری مصرف می‌شود و بالاخره هم تمام می‌شود. این ما هستیم که به رسانه‌ها ارزش می‌دهیم. رسانه بدون مخاطب هیچ معنایی ندارد. اگر هزاری هم فحش بدهد، وقتی مخاطب نداشته باشد، خود به خود از بین می‌رود. اگر مخاطب داشته باشد و فحش بدهد و مخاطب راضی نباشد، آرام آرام خودش را اصلاح می‌کند یا از بین می‌رود. رسانه‌ها تافته جدا بافته زندگی بشری نیستند. رسانه یک چیز پیش و پا افتاده معمولی است که قرار است برای زندگی بهتر به ما کمک کند. همین!