بوسیدن روی ماه: یادداشت‌های یک دانشجوی مدیریت رسانه از جشنواره فجر

بوسیدن روی ماه

دیدن این فیلم در آخرین سانس پردیس ملت تجربه غریبی بود. هدف من در این نوشته‌ها بررسی این موضوع است که این فیلم‌هایی که هر روز می‌بینم احتمالا چقدر درجذب مخاطب موفق خواهند بود. اما بگذارید عوامل مختلف فیلم را یک یک بررسی کنیم.

فیلمنامه: قصه خاصی ندارد. ریتم آرامی دارد و در کل قابل قبول است.

بازیگران: دو بازیگر سالخورده و  اصلی فیلم شناخته شده نیستند و دیگر بازیگران فیلم هم خیلی پولساز نیستند و احتمالا در جذب مخاطب موفق نباشند. اما بازی صابر ابر حرف ندارد. نقش یک بچه پررو را خوب درآورده. از آنهایی که زیاد دور و برمان می‌بینیم. آنهایی که نمی‌دانیم از کجا آمده‌اند اما می‌دانیم به کجا می‌خواهند بروند!

کارگردانی: همایون اسعدیان هنوز زیر بار نام سنگین طلا و مس، فیلم قبلی‌اش قرار دارد.

تهیه‌کننده: منوچهر محمدی هم کارهای خوبی را تهیه کرده است. اما هیچ کدام فاتح گیشه‌ها بودند.

سرمایه‌گذار: سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران

هزینه تولید: نمی‌دانم. اما به نظر نمی‌رسد فیلم پرخرجی بوده باشد.

پخش: سوره

بازاریابی: فعلا یک سایتی طراحی کردند که جالب است. تبلیغات‌شان برای اکران عید را هم شروع کردند.

حاشیه‌ها و حرف و حدیث‌ها: احتمالا حاشیه خاصی نداشته باشد، جز این که از بخت‌های اصلی سیمرغ است.

آیا می‌فروشد: نه. نمی‌فروشد. احتمالا فیلم کم سر و صدایی خواهد بود و چندان در گیشه موفق نباشد. البته طلا و مس برخلاف انتظار در حدود ۴۰ روز نمایش نزدیک به ۳۶۰ میلیون تومان فروخته بود که در همان زمان هم خارق‌العاده بود. حالا البته این فیلم از این شانس برخوردار است که کارگردان‌اش شناخته‌ شده‌تر است.

اگر نظر من را بخواهید: فیلم را ببینید. اگر کمی آرامش می‌خواهید و کمی فکر کردن به چیزهایی فراتر از زندگی معمولی، پیشنهاد مناسبی است.

این فیلم احتمالا یکی از فیلم‌های پرجایزه امسال خواهد بود. موضوع فیلم و نوع روایت و سابقه تهیه‌کننده و کارگردان به گونه‌ای است که این ظن را تقویت می‌کند. اما احتمالا این فیلم نتواند در گیشه‌ها و جذب مردم موفق عمل کند.