چرا روزنامه‌نگاری سبک زندگی مهم است؟

اگرنیت یک ساله دارید برنج بکارید،

اگه نیت ده ساله دارید درخت غرس کنید،

اگه نیت صد ساله دارید آدم تربیت کنید،

سینماتوگراف آدم تربیت می‌کند

( عزت الله انتظامی، ناصر الدین شاه آکتور سینما)

باید این جمله را طلا بگیرند بچسبانند سردر دانشگاه‌های این مملکت. از صنعتی شریف و تهران گرفته تا پیام نور و آزاد. هر روز باید از زیر این جمله رد شویم و آن را بخوانیم شاید هر بار دریچه‌ای تازه به روی‌مان باز شود.

این جمله نشان می‌دهد که زیر این آسمان آبی هیچ چیز تازه نیست و همه حرف‌های خوب را قبلا زدند. همان طور که هانیه توسلی هم در شب‌های روشن می‌گفت حرفای خوب همیشه مال آدمای خوب نیست؛ چه فرقی می‌کند کی گفته حرف را. مهم این است که گفته شده. هنوز هم نمایشنامه‌نویسان دارند از روی دست شکسپیر می‌نویسند. سینماگران دارند چارلی چاپلین و باستر کیتون و اورسون ولز را رج می‌زنند. هنوز هم کازابلانکا و همشهری کین و این جدید‌تری‌ها مثل پدرخوانده و خوب، بد، زشت و روزی روزگاری غرب را داریم کپی می‌کنیم. زمانی هنرمند را کسی می‌دانستم که از هیچ همه چیز می‌آفریند. اما این روزها به این نتیجه رسیدم که کار بزرگ هنرمند برجسته سازی است. یا شاید هنرمندان بزرگ کارشان برجسته‌سازی است. جمله‌ای این روزها از علی قنواتی آموختم که هنوز هم در گوشم تلالو دارد: وقتی همه چیز بزرگ است، هیچ چیز بزرگ نیست. این جمله را علی قنواتی به ما گفت تا حواسمان باشد که برای روزنامه‌نگاری سبک زندگی یکی از مهم‌ترین اصول تمرکز است. البته که این اصلی مختص به روزنامه‌نگاری سبک زندگی نیست و اصلی جاری و ساری در همه زندگی است. تمرکز راهی راهبردی برای هر فردی و هر شرکتی و هر کشوری است. اگر فردی، شرکتی یا کشوری تمرکز نداشته باشد هیچ هدفی ندارد و کسی که هدفی ندارد موفقیتی هم ندارد. رسیدنی هم در کار نیست. می‌شود مانند چوبی شناور بر روی دریا.

برای گفتن حرف‌های قدیمی باید از روش‌های جدید استفاده کرد. روزنامه‌نگاری سبک زندگی راهی است برای بیان حرف‌های قدیمی به روشی جذاب. آیا باید به سراغ سبک زندگی برویم؟ بستگی دارد که پاسخ‌مان به این پرسش چه باشد:

نیت یک ساله داریم یا ده ساله؟ یا شاید هم صد ساله؟