امروز در بین همه فعالیت‌های ناتمام وقتی پیدا کردم که سه ساعتی در جمع تهیه‌کنندگان ایران و در کارگاه
تهیه‌کنندگی خلاق حضور داشته باشم. کارگاه را دکتر حسین‌نژاد عزیز هدایت می‌کردند که پیش از این در مدیریت ارتباطات درباره اقتصاد سینما با او گفت و گو کرده بودیم. البته به دلیل زبان کره‌ای سه تهیه‌کننده‌ای که درباره تهیه‌کنندگی صحبت می‌کردند کمی کارگاه سخت و سنگینی بود. با این حال جالب بود و امیدوارم این جمع‌ها ادامه داشته باشد.
چند نکته از دل این کارگاه اگر بخواهم بیان کنم می‌توان به این‌ها اشاره کنم:
سه تهیه‌کننده‌ای که در کارگاه حضور داشتند ۳۰ سال است که دوست و رفیق هم هستند و زندگی‌شان با فیلم آغشته شده است!
جوانان کره‌ای که علاقمند به فیلمسازی بودند از دل محدودیت‌های فراوان دولتی خود را بیرون کشیدند و با تکیه بر فروش فیلم‌هایشان فضای جدید فیلمسازی کره را ایجاد کردند. البته در کره ورود ویدیو ضربه محکمی به سینما زد.
در گذشته نه چندان دور ۲۰ شرکت فیلمسازی در کره فعالیت می‌کردند که جوانان به دل این شرکت‌ها زدند و شرکتی که جوانان کره‌ای ایجاد کردند نیمی از بازار فیلم کره را در دست گرفت.
تلاش و فعالیت فیلمسازان کره‌ای در سطح بالایی است. به گونه‌ای که شبانه‌روزی فعالیت می‌کنند.
در کره دولت کمکی به فیلمسازی نمی‌کند و تک و توک در برخی فیلم‌ها، حمایت‌های دولتی وجود دارد که آنها هم به جایی نمی‌رسند.
اکنون در کره ۴ شرکت بزرگ فیلمسازی وجود دارد.
البته فیلمسازی در کره راحت نیست. فیلم‌هایی که موردپسند دولت نباشد احتمالا فیلمسازان را دچار مشکل می‌کند. قوانین سفت و سختی در فیلمسازی کره وجود دارد و سوتفاهم هم هست.
در کره سالانه حدود ۲۰۰ فیلم ساخته می‌شود که از این تعداد ۶۰ تا ۷۰ درصد بین ۳ تا ۱۰ میلیون دلار هزینه‌شان است و حداقل هزینه برای ساخت فیلم در کره ۳۰ هزار دلار است. در سال سه چهار فیلم حدود ۱۰ میلیارد دلاری هم در کره ساخته می‌شود.
سناریو بین ۵۰ هزار تا ۸۰ هزار دلار هزینه دارد.
ساختاری که در کره پیاده شده چیزی است که بازار می‌طلبد نه دولت.
در کره ۵۰ مرکز آموزش فیلمسازی وجود دارد.
و از همه جالب‌تر شیوه جذب سرمایه است. شرکت‌های فیلمسازی کره پک‌هایی شامل فیلمنامه، کارگردان و بازیگران را آماده و سرمایه‌گذار پیدا می‌کنند. سرمایه‌گذار ۶۰ درصد سرمایه لازم برای ساخت فیلم را تامین می‌کند و شرکتی برای ساخت فیلم تاسیس می‌شود. عمر شرکت بعد از پایان اکران و فروش فیلم به سر می‌رسد. فیلمسازی در کره مانند آمریکا مبتنی بر سبد است و چند فیلم پرفروش می‌شوند و باقی فروش معمولی دارند.
دیدگاهتان را بنویسید