چرا روزنامه‌های ما بفرموده عمل می‌کنند

مهم‌ترین سوژه این روزهای مردم صف‌های تشکیل شده برای سبد کالاست و بار دیگر شاهد انعکاس دلبخواهی یک موضوع توسط رسانه‌ها هستیم. بار دیگر هر رسانه‌ای با نگاه به صاحبش و این که چه کسی پول رسانه را می‌دهد شروع کرد به تولید محتوا. کمتر رسانه‌ای به اصل ماجرا درست نگاه کرد و کم‌تر کسی به خودش زحمت داد در این روزهای سرد برفی از تحریریه بزند بیرون و برود با کارشناسان صحبت کند. صحبت‌ها خلاصه شد به انتشار خبرهایی که بیانیه‌مانند هستند و عکس‌های از فلاکت مردم که در این کشور به راحتی می‌توان چنین تصاویری شکار کرد. بار دیگر صف مهم‌ترین موضوع روز کشور شد و کسی نگاه نکرد که چرا این مردم عاشق صف هستند. چرا مردم اعتماد نمی‌کنند.

به عنوان نمونه می‌توان به آقای کیهان اشاره کرد.

آقای کیهان پیش از این ماهیتش را در همراهی با دولت اشغالگر قدس نشان داده بود. زمانی که روابط ایران با دنیا در حال بهبود بود کیهان و دولت اشغالگر قدس همراهی عجیبی از زدن اقدامات مثبت ایران نشان دادند. اکنون و بار دیگر شاهد تیترهای عحیب و غریبی از کیهان هستیم. این تیترها آخرین ترکش‌های یک تفکر شکست خورده است که به دلیل سیاسی هر چیزی و هر کسی را می‌زند و ماهیت ماجرا برایش هیچ اهمیتی ندارد.

کیهان نوشته هزار و یک حاشیه. کاش متوجه می‌شد که این حاشیه‌ها چیزهای جدیدی نیست و ضدانقلاب هم همین‌ها را می‌گویند و همراهی کیهان با ضدانقلاب جای تعجب دارد.

همراهی دو روزنامه نزدیک به تفکر آقای قالیباف با تفکر کیهان هم جالب توجه است. زمانی در انتخابات با دوستی که خیلی هم دوست نبود، بحث کردم درباره این که چرا نباید به قالیباف رای داد و در چند سال گذشته این تنها مورد بحث انتخاباتی بود که داشتم و از انجام آن هم پشیمان شدم. چون آن دوست نه چندان عزیز رفت و به قالیباف رای داد و خوشبختانه قالیباف رای نیاورد. تازه بعد از انتخابات معلوم شد که چه تفکر خطرناکی رای نیاورده است. او که دوباره سودای ریاست جمهوری در سر دارد از طریق تریبون‌هایش تلاش می‌کند از هر سوراخی برای زدن روحانی استفاده کند. صفحه اول روزنامه امروز تهران امروز را اگر بگویند یکی از عناصر ضد انقلاب بسته چندان دور از ذهن نیست. چیزی که این تصاویر نشان می‌دهد فلاکت مردم است. این روندی بود که سال‌ها پیش برخی در فیلم‌های سینمایی‌شان انجام می‌دادند و با نمایش فلاکت مردم ایران راهی جشنواره‌ها می‌شدند. اکنون هم برخی برای انتقاد راهی بهتر از این پیدا نمی کنند که تیشه به ریشه بزنند.

در مقابل اما روزنامه‌‌ی نازنینی مانند هفت صبح بار دیگر نشان داد که اصل را ول می‌کند و حاشیه را می‌چسبد. این که کسی بچسبد به این که مخابرات و اپراتورها برنده اصلی ماجرای سبد کالا هستند دور از ذهن‌ترین چیزی است که به ذهن‌ می‌رسد و خب هفت صبح نشان داده که استاد شکار ایده‌های دور از ذهن و البته دور از واقعیت است. این که بگوییم مخابرات و اپراتورها برنده واقعی بودند مانند این است که بگوییم برنده واقعی تعطیلات نورورزی پمپ بنزینی‌ها هستند.

این ماجرا بار دیگر نشان داد که هنوز ما جامعه ایرانی را نمی‌شناسیم و متاسفانه آن چیزی که باید در مطالعات جامعه‌شناسی مورد بررسی قرار گیرد به بازیچه سیاسی تبدیل می‌گردند. متاسفانه هر کسی که های و هوی بیشتری داشته باشد بیشتر شنیده می‌گردد. متاسفانه هنوز هم بی‌سواد ارزش بیشتری از سواد دارد و هنوز هم روزنامه‌های ما بفرموده عمل می‌کنند و رویای روزنامه‌نگاری حرفه‌ای بسیار دور است. هنوز هم بر دلمان مانده که رسانه‌های ما در برابر یک ماجرا تحلیل داشته باشند و صرفا به انعکاس تصاویر جذاب و خبرهای جذاب نپردازند. هنوز هم رسانه‌های ما با چیزی به نام مغز و دستگاه تحلیلی بیگانه‌اند. هنوز هم در رسانه‌های ما نگاه وجود ندارد و هنوز هم دیدگاه سیاسی داریم.

این نوشته احتمالا کمی تند باشد. عامدانه است.