زمان‌هایی می‌شود که به برخی برنامه‌های رادیویی و تلویزیونی نگاه می‌کنم و آن وقت‌ها کمی حرصم می‌گیرد. از چند چیز:
۱. از خبرنگارهای خنگی که زحمت کمی مطالعه را به خودشان نمی‌دهند. خبرنگاری که تفاوت کیلو بیت و کیلو بایت را نمی‌داند اما می‌خواهد مصاحبه شونده را به چالش بکشد. گوینده‌ای که فکر می‌کند پدر معنوی همه شنونده‌هاست و می‌تواند برای آنها نسخه بپیچد. گزارشگری که مدام ریپ می‌زند. به نظرم خبرنگاران خنک آفت رسانه‌اند. این‌ها نمی‌دانند که چه می‌کنند و صرفا برای کسب روزی حلال این راه را انتخاب کرده‌اند. گمان کرده‌اند که رسانه یعنی فقط شیک بودن و قشنگ حرف زدن. تازه بعضی از دوستان قشنگ هم حرف نمی‌زنند. با استفاده احمقانه از شعرهای فارسی هم حال مخاطب را می‌گیرند و هم آن شاعران بنده‌ خدا را.
۲. از گروه دیگری که شاکی‌ هستم مسئولین تعامل با رسانه‌ها هستند. افرادی که قرار است با خبرنگاران گفت و گو کنند. خبرنگار سوالی را می‌پرسد و ببین این طرف چی جواب می‌دهد. قصه حسین کرد شبستری تعریف می‌کند. نمی‌داند و نمی‌فهمد که منظور خبرنگار چه بوده. مثلا مدیر روابط عمومی است اما از فلان قانون خبر ندارد. خبرنگار می‌پرسد این کار با قانون منافاتی ندارد. نمی‌داند چه بگوید. یاد نگرفته نمی‌دانم را چه جوری هجی کند. بعد در می‌آید که من چیز دیگری گفتم و خبرنگار چیز دیگری نوشت. آخر بنده خدا تو اصلا نفهمیدی چی گفتی چه طور می‌توانی مدعی شوی که منظور من چیز دیگری بود.
۳. می‌دانید زشت‌ترین صحنه در مصاحبه‌های مطبوعاتی چیست؟ مصاحبه که تمام می‌شود یه عده خبرنگار آویزان می‌دوند دنبال فلان مقام مسئول که وقتی سوال می‌پرسند نفس‌هایشان در هم گرده بخورد. یکی نیست بگوبد تا الان که مثل بچه آدم نشسته بودید برای چه کاری آمده بودید پس!