به سراغ انیس می‌روم. به همسرش می‌گویم تا آنجا که یادم می‌آید شما وکیل هستید؛ انیس اینجا که بود دست از پا خطا نمی‌کرد و از شما خیلی می‌ترسید. بعد رو می‌کنم به انیس و می‌گویم: نترس، من به خانمت نمی‌گویم! پایۀ خنده جور می‌شود. اینکه شوخی‌ها برای طرفین قابل درک باشد، نشانۀ نوعی قرابت فرهنگی است. یادم می‌آید همان جشنوارۀ فیلم کوتاه را که بیش از همه با دو آرژانتینی قرابت داشتیم!
دوست من محمد معماریان این ۴ روز بازار فیلم جشنواره فجر را آنجا حضور داشته و قرار است یک یادداشت خوب برای پرونده صنعت سینما شماره آینده مدیریت ارتباطات بنویسد. آن چه که در بالا نوشتم بخشی از یادداشت‌های محمد از این روزهاست که می‌توانید در وبلاگش بخوانید.