بالاخره بیژن بیرنگ کار خودش را کرد و بفرمائید شام ایرانی‌اش را روانه سوپرمارکت‌ها کرد. حالا باید ماند و دید که این محصول چقدر در جذب مخاطبان موفق خواهد شد. مخاطبانی که بدون پرداخت هزینه و فقط با صرف وقت گرانقدرشان مشتری پر و پا قرص بفرمائید شام اصلی (یا احتمالا غیر ایرانی) هستند. البته همین لطفظ ایرانی هم خودش حسابی جای بحث دارد که اگر نظر من را بخواهید فکر می‌کنم آن یکی ایرانی‌تر هم هست! آن یکی ریزه‌کاری‌ها و زشتی‌های فرهنگ ما را هم دارد. هر چند که کنار آن به خوبی سعی در القا برخی مفاهیم متفاوت با فرهنگ ما هم دارد.
اما چرا این محصول موفق نخواهد بود؟
۱. رنگ و لعاب آن یکی بی‌تاثیر در جذب مخاطب نبوده که این یکی به گرد پای آن یکی هم نمی‌رسد.
۲. بفرمائید شام بیرنگ بیشتر به یک فیلم مستند کارگردانی شده شبیه می‌ماند و روی جنبه‌های ستارگی آدم معروف‌ها تاکید کرده در حالی که آن یکی طوری ساخته شده که مردم با آن هم‌ذات پنداری خواهند کرد. یعنی متعلق به ژانر تلویزیون واقع‌نماست نه مستند. مردم در آینه بفرمائید شام من و تو خودشان را می‌بینند. اما این یکی نهایتا بتواند حس سرک کشیدن در زندگی آدم معروف‌ها را تحریک کند.
۳. مردم جنس اصل و کپی را راحت تشخیص می‌دهند و امروز روز جنس کپی کار شده خریداری ندارد.
۴. کپی مستقیم از یک ایده کار اشتباهی است. دیدی آزاده نامداری و برخی مرجی‌های دیگر رادیو و تلویزیون را که می‌خواهند از عادل فردوسی‌پور کپی کنند اما به یک کمدی تراژدی تبدیل می‌شوند. عادل ساختاری درونی خودش دارد که مخصوص خودش است. وقتی عادل با پشت صحنه صحبت می‌کند و مشغول مدیریت می‌شود و یادش می‌رود که روی آنتن است و صحنه‌های خنده‌داری را به وجود می‌آورد این جزو برنامه نیست. عادل دارد کارش را می‌کند و ناخودآگاه چنین است. حال اگر شما این امر را بخواهید به صورت خودآگاه تکرار کنید بیشتر به یک طنز می‌ماند. برای موفقیت باید ارجینال بود: ارژینال اصل!
۵. قبلا با محمدان (یعنی دو محمد) معماریان و هنرمند یک مقاله (شاید هم ایسی!) نوشته بودیم که در آن گفته بودیم این بفرمائید شام متعلق به گونه یا ژانر تلویزیون واقع‌نما است. همان زمان هم اعلام کرده بودیم که این ژانر پتانسیل بالایی در جذب مخاطبان دارد و رسانه‌ای‌ها باید قابلیت‌های ژانر را دریابند. رسانه‌ای‌ها اهمیتی به این حرف‌ها نمی‌دهند و کار خودشان را می‌کنند. باز دم بیرنگ گرم که یک تکانی خورد و یک تفلیدی کرد. اما اگر فردا برنامه‌ی دیگری در این ژانر پرطرفدار شد چه؟ آیا باز هم تقلید؟ باید مصدر امور بود. از بیرنگ تعجب می‌کنم. او را متخصص رسانه می‌دانم.
۶. بگذارید با خودمان روراست باشیم. شوخی‌های ج ن س ی بفرمائید شام غیر ایرانی یکی از عوامل جذب مخاطبان ایرانی است. متاسفانه برنامه‌هایی که نمایش صحنه‌های تحریک‌کننده و یا خشونت آمیز یا حتی ترکیب این دو را دارند بین مخاطبان ایرانی طرفداران زیادی دارند. حال چطور می‌خواهیم از یک برنامه تقلید کنیم اما مهم‌ترین عوامل ایجاد جذابیت‌اش را از بین ببریم؟
۷. نکته آخر هم این که باورم نمی‌شود مردم برای چیزی که می‌توانند با جذابیت‌های بیشتر از تلویزیون (البته به کمک ماهواره همساده) نگاه کنند پول بپردازند! امیدوارم اشتباه کنم!