احتمالا آوازه رسواگری‌های سایت Wikileaks را شنیدید. من کاری به جزئیات افشاگری‌ها ندارم. در مورد فرم این کار سوالات زیادی در ذهنم وجود دارد. این روزها اهمیت ویکی‌لیکس برای ما فقط انتشار اسناد علیه حاکمان آمریکا نیست. بلکه در بسیاری از این اسناد از ایران هم نام برده شده. مقامات رسمی ایران این را به یک شوخی تعبیر کردند.
چرا wikileaks تا الان هر چقدر که از نظام سرمایه داری سند و مدرک رو کرده بود پایه های نظام آنها سست نشده بود اما تا وقتی گردونه به ما رسید wikileaks بد شد. چرا تا دیروز افشاگرهایش را با آب و تاب از خبر سرارسری تلویزیون جوری بخش می کردیم که گویی سند رسوایی غرب به امضا و تائید دادگاه های رسمی رسیده است.
ویکی‌لیکس تا زمانی که اسنادی علیه آمریکا منتشر می کرد حتر در خبر سراسری تلویزیون هم محبوب بود و دوست ما. حالا احتمالا فیلتر خواهد شد و می شود دشمن. چه باریک است مرز دوستی تا دشمنی با ما با ما. مشکل اینجاست که ما خودمان را مرکز دنیا می بینیم. ما گمان می کنیم همه چیز ارتباطی با ما دارد. همه علم و دانششان را از دانشمندان ما وام گرفته اند. همه تمام اختراعاتشان را از ما گرفتند. اصلا بقیه یک مشت بربر لخت عور بودند که وقتی دانش ما را به غارت بردند شدند این چیزی که هستند.
از روز اولی که wikieaks خبرساز شد برای من این سوال بود که عکس العمل دولت های غربی چه خواهد بود؟ با خودم فکر می کردم آیا در این آسیاب نوبت ما هم خواهد شد؟ آن روز ما چه خواهیم کرد؟
ما هنوز فلسفه چنین شبکه هایی را درک نکردیم. هنوز اگر کسی از غرب و نظام سرمایه داری انتقاد کند به سرعت به دوست و برادر ما تبدیل می شود. هنوز هم داشتن دشمن مشترک برای ما به منزله هدف مشترک است. در حالی که ما فرسنگ ها با این آدم ها فاصله داریم. ما به چیزی و ارزش هایی اعتقاد داریم که به موقع همین آدم‌ها پنبه آن را هم می‌زنند. ما با کسانی در یک صف قرار می‌گیریم که آنها را نمی شناسیم. متاسفانه ما حتی دشمن را هم نمی شناسیم.
حالا یک سوال دیگر؛ اگر این سط یک کسی یک سند جعلی درست کرد و فرستاد روی این سایت تکلیف چه می شود؟ آیا اصلا می توان به چنین سایتی با چنین مدیریتی اعتماد کرد؟ آیا چنین آبروی مردم را ریختن باعث بی ارزش شدن آبرو نمی‌شود؟ آیا این چنین به دنبال مطالب و موضوعات محرمانه بودن بنیان های زندگی را به هم نمی‌ریزد؟ آیا اگر دو حزب جمهوری‌خواه و دموکرات وارد دعوایی با هم شدند ما هم حتما باید در سر یا ته پیاز جایی برای خودمان دست و پا کنیم؟
همه این‌ها سوال است و باید روی آنها خوب فکر کنیم. وگرنه زمانی می رسد که دیگر دیر شده.
خلاصه این که می‌خواهم بپرسم چقدر باید به چنین افسارگسیختگی‌هایی بها داد؟ آیا دموکراسی با این ابزارها خودش به بزرگترین دشمن دموکراسی تبدیل نمی‌شود؟