ابتدای امسال در انتخاب بهترین فیلم فروردین ماه نوشته بودم:
بهترین فیلم ایرانی: بی برو برگرد جدایی نادر از سیمین به خاطر نمایش دقیق و پر جزئیات زندگی معمولی به شیوه‌ای جذاب و در یک کلیت باورپذیر.
این فیلم زمانی که در جشنواره نمایش داده شد بسیاری حدس می‌زدند که سال بعد نوروز پررونقی را خواهیم داشت و این طور هم شد. هر سال دعوای بسیاری برای فیلم‌های اکران نوروز وجود دارد و این روزهای نوروزی برای ما حکم ابتدای تابستان را برای آمریکایی‌ها دارد. اخراجی‌ها هم که دیگر سرجهازی سینمای ایران شده هم اکران نوروزی را به نام خود ثبت کرده است. اما امسال چه پدیده‌ای خواهیم داشت؟ امسال چه فیلمی را کشف خواهیم کرد؟ پیش از این این ایراد گرفته شده بود که جشنواره امسال فیلم پرفروش و مخاطب‌پسند ندارد. من هم هنوز نمی‌توانم قضاوتی داشته باشم که چه فیلمی ناجی سینمای ایران خواهد شد. باید فیلم‌ها را دید اما تا آن زمان اگر بخواهیم به حرف‌های امیر حسن علم‌الهدی گوش کنیم باید بگوئیم اوضاع خراب است و خراب‌تر هم می‌شود. اما چه می‌توان کرد؟
در روزهای آینده در این مورد صحبت خواهیم کرد اما بگذارید آمارهای علم‌الهدی را گرافیکی به شما نشان بدهم تا اوضاع دستتان بیاید.
آمار سال ۹۰ مربوط به ۹ ماه اول سال است و تا پایان سال این آمارها تغییر خواهد کرد. اگر این گراف را برای ۳۰ سال گذشته ترسیم کنیم نتایج فاجعه‌بارتری را شاهد خواهیم بود. لطفا شما هم بگوئید که چه می‌توان کرد که سینما زنده بماند.